Sahi nasıl oluyordu telaşsız, hiç umursamadan ve düşünmeden yaşamak... Ben hiç bencil olmayı beceremedim de hep eksilen bendim her gelen bir parçamı alıp giderken bir baktım ki benden bir şey kalmamış ve ortada ufacık bir umudum kalmış saf temiz koruyabildiğim hatta işe yaramayan umudumla boğuşuyorum hayatta...
Hep bir koşturma ile geçiyor günler, aylar hatta yıllar bir bakıyorsun hiç ummadığın zamanda seninle alakası olmayan mekanda, tanıman gerekmeyen insanlarla bir arada olursun sessiz kalıp şöyle bir etrafına bakıp gerçekten burada olmalı mıyım buraya ait miyim diye düşünüyorsun ve ne yaptığını anlam veremeden uyum sağlayıp gitgide onlara benzemeye başlıyorsun ve o saflığı kaybetmeye... Umursamaz, çıkarcı, savsaklayan bir insana dönüşmek ne korkunç.
Kalbim çok rahatsız, endişeli ve korkuyorum bu kadar kötü insanla baş etmek benim için oldukça zor, kalbimdeki ışığı korumaya çalışırken ya onlara benzersem ya merhametimi kaybedersem? İşte o zaman hayata karşı kaybederim çünkü insanı bir tek içindeki merhamet ayakta tutar.
Yaşadın mı bilmiyorum çok sevdiğin bir insanı kaybetme duygusunu umarım yaşamamışsındır çünkü dünyanın en berbat duygusudur. Ellerinden kayıp gittiğini ve hiç bir şey yapamamak işte o an nefes alamıyorsun. Kalbin o an kapkara oluyor dünyanın en kötü insanına dönüşüyorsun ve tek ayakta tutan şey içindeki umut ve imanından gelen merhamet duygun tevekkül ederek tekrar ışığını buluyorsun.
Tek istediğim tüm endişelerimin bitmesi, sevdiğim insanların endişemi gördüğü halde hiçbir şey yokmuş gibi görmezlikten gelmemesi, aslında beni anladığını ve bu duygunun normal olduğunu benim bildiğim gibi onlardan da bunu hissetmem gerek, yokmuş gibi davranıp küçümsemeleri daha çok yaralıyor be...Şşş ben biraz 2 aydır çok duygusalım her gün ağlayasım var tipik oğlak burcu gururumdan ağlayamıyorum da ama dokunsalar ağlayacak kıvamdayım :D
Oğlak burcu gücü adına asla pes etmemeye devam...