Upuzun bir aradan sonra tekrar merhaba;
Bu yazıyı 2021 de yaşattıklarını 2022 de yaşanmaması ümidiyle elimden geldiğince bir yıl boyunca neler yaşadıklarımı, hissettiklerimi anlatacağım.
Daha ilk aydan nasıl geçeceği belliydi, dedemin vefatıyla başladı. Ve hız kesmeden ailede hastalık haberleri gelmeye başladı. Teyzem, annem... Evreleri olan bir hastalık ve iyileşmesi bir hayli zor, stresli adını duyunca tüylerim diken diken oluyor. O yüzden söylemek istemiyorum.
Aldığım her kötü haberin üstüne bir yenisi geldi. En son ne zaman mutlu olduğumu hatırlamıyorum. Anı yaşayan biri olarak mutlu olduğumu gerçekten anımsayamıyorum. Hep bir sonraki adımı nasıl planlamam gerekiyor, ne yapmam gerektiğini düşündüm. Düşündükçe düşündüm ve en son neden bu kadar düşünüyorum diye kendime sormaya başladım.
Çok yalnızsınız bu gibi durumlarda. Derdinizi anlatamıyorsunuz kimseye, anlatsan herkesin bir fikri var, yargılanmadan içimi dökebileceğim kimse yoktu. Bende hayvanlar alemine daldım canlılarla konuştum çok iyi geldi, hem sevdim hem besledim onları hem de dertdaşım oldular. İyide geldi. Ama hala bir yanım yaralı.
27 Aralık Doğum günümde 2021 e veda ediyorum. Her şeye rağmen sevgiyle uğurluyorum seni, çünkü 2022 ye geçtiğim yılın yorgunluğunu, kırgınlığını, hayal kırıklığını, üzüntüsünü taşımak istemiyorum. sevgiyle şifalandırıp gönderiyorum.
Son olarakta hoşgeldin 27. Yaşım hiç tatmadığım mutluluğu getir bana, her günüm kahkaha ile geçsin, hüzünsüz, kaygısız, dertsiz, tasısız olsun. Amin.
Sevgilerr... Rabia