İçinden Geldiği Gibi Yaşamalısın Bu Hayatı

Merhaba Sevgili okur,
Bu gün içimi dağlayan bir hikayeyi seninle paylaşmak istiyorum.

Babamla  eve dönüş yolunda trafik ışıklarında bekliyorduk. Her zaman dikkatimi çeken o küçük kızda elindeki çiçek buketlerini duran arabalara uzatıyordu. Kimi alıyor kimi almıyor. 
Genelde böyle bir şey asla yapmam nasıl bir cesaret geldi bilmiyorum " markete gideceğim, sen önden git "dedim indim arabadan zaten eve de yakındık yürüyerek (20 dakika) dönerim diye hesapladım. Kaldırama geçip bekledim.
Belki yanıma gelip bana da sorar diye. Gelmedi.
Hemen yanaştım yanına, buketlerden bir tane istedim 5 TL' imiş tanesi, Rabia durur mu ? hemen yaşlı teyzeler gibi art arda soruları sıraladım. Kaç yaşındasın ? Adın ne? Okuyor musun? Annen baban nerede ? vs.

9 yaşında bir kız çocuğu adı Leyla, evet okula gidiyor hatta öğretmen olmak istiyormuş, bir sorun var arkadaşları onunla oynamıyormuş. :( Bu yüzden okula gitmek istemiyormuş. 
Neden oynamadıkları sorduğumda aldığım cevap beni çok daha üzdü.
Yırtık ayakkabıları, eski bir okul forması olduğu için, öğrencilerin en sevdiği ders Beden Eğitiminde eşofmanı olmadığı için, saçlarını hep dağınık olduğu için kimse onunla oynamak istemiyormuş.
Bu yaşlarda bir çocuk için travma olan bu sıkıntıları yaşaması ne kötü değil mi ? Kurduğu düşleri, umutlarını yaralamaması gerekir.
Ona tek söyleyebildiğim şey asla kendin olmaktan ve hayallerinden vazgeçmemesini söyleyebildim. Ve derslerine çok çalışması gerektiğini, kendi oyununu kendin kurup oynamasını, söyledim. Yüzündeki bir tebessümü gördüm ve vedalaştık. Son olarak dönüp  öğretmen olduğunda öğrencilerine örnek bir insan olacağını söyledim ve içinden geldiği gibi yaşamalısın bu hayatı Leyla dedim. Uzaklaştım oradan.
Bazen o yoldan gittiğimizde Leylayı gördüğümde selamlaşıyoruz. O masum yüzünde tebessümü görüp rahatlıyorum. 

Ne olur hiç bir yavrucağın yüzünden gülümseme eksik olmasın.

Sevgi Ve Tebessümle Okur...