Ahh insanlar, o kadar çok kırdılar ki daha fazla kırılacak parçamız kalmadı.
Her bir hücrem paramparça,hayallerim,ümitlerim...
Kafamı toplayamıyorum artık, olaylara pencerenin öteki tarafından öylece bakakaldım, kontrol kumandası kayıp ve ben onu bulmak için çaba harcayamayacak kadar yorgunum.
Bu yorgunluk geçmişin yorgunluğu, affedemediğim, affedemeyeceğim geçmiş..
Hapsettim kendimi geçmişe şimdiki anıma dönemiyorum. Tuhaf olan her şeyin farkında olup kontrol edecek gücümün olmayışıdır.Kaybettim kendimi günlük ihtiyaçlar dışında yaşamayı unuttum.Bende hava hep bulutlu.Geçmiş,geçmişte kalmıştır derler.
Geçmişi affetme terapileri bile yaptım.Evet işe yarıyor ama kalbim hala ağır yüklerinden kurtulamıyor.
Belki bir gün affedebiliriz...😔
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder