Belki Bir Gün Affederiz

Ahh insanlar, o kadar çok kırdılar ki daha fazla kırılacak parçamız kalmadı. 

Her bir hücrem paramparça,hayallerim,ümitlerim...
Kafamı toplayamıyorum artık, olaylara pencerenin öteki tarafından öylece bakakaldım, kontrol kumandası kayıp ve ben onu bulmak için çaba harcayamayacak kadar yorgunum.

Bu yorgunluk geçmişin yorgunluğu, affedemediğim, affedemeyeceğim geçmiş..
Hapsettim kendimi geçmişe şimdiki anıma dönemiyorum. Tuhaf olan her şeyin farkında olup kontrol edecek gücümün olmayışıdır.Kaybettim kendimi günlük ihtiyaçlar dışında yaşamayı unuttum.Bende hava hep bulutlu.Geçmiş,geçmişte kalmıştır derler.
  
Geçmişi affetme terapileri bile yaptım.Evet işe yarıyor ama kalbim hala ağır yüklerinden kurtulamıyor. 

Belki  bir gün affedebiliriz...😔

Beyaz Geceler

Merhabalar,

Bugün bir kitaptan, romandan bahsedeceğim size konu çok tanıdık gelecek aslında bana sanki yaşamışım gibi hissettirdi.

 Yapayalnız yaşayan bir adam, yalnızlıktan başka duygu hissetmeyen bir adam bu, insan içine çıkmaya korkan, kimseyle iletişim kuramayan kendi halinde dediğimiz sıfat tam da uygun bu adamcağız için,

Her gün sabahtan akşama kadar aylak aylak gezen in cin top oyuyor dediğimiz yerlerde vakit geçiren umutsuz vakalardan, lakin bir gece evine dönerken onun için bir umut kapısı açılıyor, korkularını orada bırakmak zorunda kalıyor, Çünkü, korku duygusundan başka körelmiş gün yüzüne çıkmasını bekleyen aşk, sevgi, kırgınlık, kaygı, üzüntü, acıma vb. duyguları ortaya çıkıyor.

O gece kahramanımız bir bayanla karşılaşıyor ve hikaye o zaman başlıyor.

Evet kitabın konusu aşk;

Niçin insanlar birbirlerine karşı açık yürekli davranmıyorlar? Neden en iyi insan bile karşısındakinden bir şeyler gizliyor, bütün düşündüklerini açıklamıyor.? Sözlerimizin yabana atılmadığını bildiğimiz zamanlar bile neden içimizden geçenleri olduğu gibi söylemiyoruz.? Nedense her kes olduğundan daha sert görünmek istiyor.? Duygularını hemen açığa vurursa altta kalacakmış, küçük düşürülecekmiş gibi bir korkuya kapılıyor.?

Yukarıdaki soruları ilişkilerimizde uygulasak çok düzgün ve her şeyin yolunda giden bir yaşantımız olur değil mi ? Yapmıyoruz, yapamıyoruz her iki taraf içinde şartlar el verişli değil mi ? Gördüğüm kadarı ile cesaretli insanlar aşkı yaşıyor o zaman aşk cesaret işi diyelim mi?

Bu yazıyı burada bitireceğim sizlerin yorumlarıyla tamamlamak istiyorum çünkü ben aşkı hiç yaşamadım bakın tatmadım değil yaşamadım diyorum…

Dostoyevski Beyaz Geceler kitabı…